Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen
Home Vereniging Informatie Getuigenissen Contact Ons steunen
Beschikbare teksten
Folders
Referenties
Boeken
Gedichten
Nuttige adressen & links


Beschikbare teksten




4. Neonatologie



Hoe ouders de couveuseperiode van hun kind kunnen verwerken.

L. Van Helmont

Ieder van ons verwerkt de couveuseopname van zijn kind op zijn eigen manier. De bewustwording dat je niet de enige bent met verdrietige en/of overrompelen de gevoelens, of zelfs gevoelens waarvoor je je schaamt betekent reeds een stap voorwaarts.

Wanneer men zijn eigen wedervaren in het verhaal van anderen herkent, voelt men zich niet meer zo alleen.

Veeal komt de geboorte van het kind totaal onverwacht. Je was nog niet klaar om te bevallen, je wou nog zwanger zijn. Plots word je geconfronteerd meet een ziekenhuisopname, al of niet gepaard gaande met een keizersnede. Dit alles overrompelt je. Wellicht wil je terug naar je zwanger-zijn en alles als een nare droom gauw vergeten.

Voor de ouders breekt er een tijd van emotionele verslagenheid aan. Daarbij speelt het niet zo'n rol om welke reden de vroeggeboorte gebeurd is of waarom het kind vlak na de geboorte weg moet. Je begint jezelf 101 vragen te stellen : « Had ik maar wat meer gerust...Was ik maar niet naar dat feestje geweest...Had ik maar een andere dokter genomen...Wat doen ze mij en mijn kind aan..enz. »

Hoezeer je door je omgeving en jezelf wordt gewezen op het zinloze ervan, toch duikt die vraag steeds opnieuw op.

Soms heb je de kans je kindje nog even te zien voor zijn opname, vaak echter maak je voor het eerst kennis met je eigen kind via een foto. Hoewel je dan reeds min of meer een voorstelling hebt van je baby is het eerste bezoek op de afdeling neonatologie toch anders dan je verwacht had. « Is dat nu het kind waar we zo lang op gewacht hebben ? Is dit echt ons kind ? Hoe zou het eruit zien als ik het dichtbij mij had zonder al die pleisters ? » Je hebt er behoefte aan je kind te voelen, ernaar te glimlachen, te knuffelen. In plaats daarvan ligt, achter een glazen wand, een babietje verbonden met sondes, draadjes en knipperlichten. Het is dan erg moeilijk te tonen wat je voelt of te doen wat je zo graag wou : teder zijn. Een aantal ouders worden overstroomd door een enorm gevoel van medelijden, waardoor de schuldvraag opnieuw bovenkomt. Anderen proberen afstand te nemen van het kind om zichzelf te beschermen. Vaak wordt men tussen beide gevoelens heen en weer geslingerd.

De grote vraag die je de eerste dagen bezighoudt is : « Zal hij het overleven ? Welke kans maakt hij om het er zonder kleerscheuren vanaf te brengen ? » Je klampt je vast aan elke stap vooruit. Bij de minste moeilijkheid vrees je echter het ergste en neem je soms al afscheid.

Vaak wenst men ook dat dit afscheid zo vlug mogelijk zou komen. De fragiele relatie tussen ouders en kind is afhankelijk van de medische omkadering. De reacties van de omgeving worden door de ouders als weinig ondersteunend ervaren .

Sommige mensen overstelpen de ouders met medelijden, anderen begrijpen al die emotionele reacties niet, weer anderen durven niet eens op bezoek komen. De buitenwereld heeft er echter geen idee van wat het betekent een couveusekindje te hebben en kan daarom moeilijk gepast reageren.

Anderzijds interpreteren we de reacties van vrienden en familie vaak een beetje verkeerd, de hulp die we het liefst zouden hebben, nl. verandering van het lot, bestaat niet.

Velen onder ons beseffen pas echt goed dat ze een couveusekindje hebben als de moeder het ziekenhuis verlaat. De confrontatie met de lege wieg is haast altijd een erg pijnlijk moment.

Naarmate de gezondheidstoestand gunstiger evolueert worden de ouders actiever betrokken bij de verzorging van hun kindje. Ook nu komen tegenstrijdige gevoels naar boven : blij omdat het al zo ver is, maar met weinig vertrouwen in de eigen verzorgingscapaciteiten, want de verpleegsters zijn veel handiger, bij hen verloopt het voeden veel vlotter enz. de onwennige ziekenhuissituatie maakt je nog stunteliger. Gaandeweg verloopt alles veel vlotter en wordt het kindje-van-de-kliniek terug jouw kind. Wanneer men dan einelijk spreekt van een ontslag, volgt na de eerste vreugde, een inzinking : men voelt zich onzeker en vraagt zich af of men de verzorging van het kind wel alleen aankan.

Een nieuwe vorm van angst kan op de voor grondkomen : overbezorgdheid. Men heeft voornamelijk oog voor het fysieke welzijn van het kind, terwijl de aandacht voor zijn geëigend persoontje in een emotioneel warme sfeer wat dreigt verloren te gaan. Ook een couveusekindje lacht, beweegt en gedraagt zich op zijn specifieke manier. Durven genieten van het samenzijn is iets wat niet zo gemakkelijk gaat en toch erg nodig is om gevolgen van de onnatuurlijke scheiding van de eerste levensweken te herstellen.

Ouders en baby hebben recht op een nieuwe, intense kraamtijd, waarin zij de kansen krijgen om elkaar terug te vinden, elkaar te herkennen, te verkennen om op elkaar te leren inspelen op een intensief warme, tedere wijze die dichter staat bij het genieten dan bij het bezorgd zijn.

Helaas heeft de buitenhuiswerkende vrouw geen verlof meer wanneer haar baby thuiskomt. De eerste periode na de bevalling, waarin zij door verandering in haar hormonenhuishouding, voornamelijk met tedere emoties reageert en erg baby-ontvankelijk is, is soms al voorbij als haar kind dat op zijn beurt een eigen ontwikkeling achter de rug heeft naar huis komt. Wij zijn ervan overtuigd dat niet iedereen alles beleeft wat wij hier schreven, wij hopen enkel dat het eigen beleven wat wordt verzacht, verduidelijkt en misschien zelfs wat verwerkt door een teminste gedeeltelijke herkenning ervan in dit verhaal.

L. Van Helmont

Steun ons gratis door je hier te registreren
Vrijwilligers gezocht
Actualiteit
Fotoreportage van Fie Vandevin