Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen
Home Vereniging Informatie Getuigenissen Contact Ons steunen


Getuigenissen




Tomas en Matis, op handen gedragen

Opgedragen aan mijn tweelingzonen Tomas en Matis

Geboorte… het moment waarop ouders overspoeld worden door euforie, door overweldigend geluk. Ze zijn fier om wat ze verwezenlijkt hebben, om het nieuwe leven dat ze in hun armen houden en aan de hele wereld willen tonen.

De geboorte van mijn tweeling ging gepaard met duizend-en-één onzekerheden, met gevoelens van angst en verdriet. Tot het moment van euforie zijn we nooit gekomen en het geluk is met mondjesmaat binnengesijpeld in ons leven.

Ik ben Inge en ik wil jullie het verhaal vertellen van mijn premature tweeling Tomas en Matis. Het is een gebeurtenis geweest dat mijn leven heeft veranderd, in alle opzichten. Alles wat ik belangrijk vond is in het niets verdwenen, alles waar ik me zorgen over maakte waren peulschillen in vergelijking met de nieuwe verantwoordelijkheid die ik droeg.

Tomas en Matis hebben een hele weg afgelegd, met veel vallen, maar telkens met weer opstaan. Ik ben heel trots op mijn zonen, het zijn vechters. Ze hebben het leven echt verdiend en ze moeten in hun leven eigenlijk niets meer bewijzen, toch niet voor mij. Het ademhalen, het eten, het maken van stoelgang,… niets neem ik als vanzelfsprekend. Hun motorische en mentale ontwikkeling, de blik in hun ogen, hun lach,… alles is bijzonder.

Doorheen de hele opname in het ziekenhuis heb ik een helse ‘rollercoasterride’ gemaakt en dan te bedenken dat ik helemaal niet van achtbanen hou. Ik wil mijn ervaringen en gevoelens delen, omdat ik niet de enige ben met een dergelijk verhaal. Ik wil jullie laten kennismaken met een harde realiteit, een wereld die de mijne niet was, maar wel geworden is. Het beheerst tot op de dag van vandaag mijn denken, mijn doen en mijn zijn.

Alles wat mijn zonen verwezenlijken is een mijlpaal en bekijk ik vol bewondering en respect. Het is genieten vandaag, maar toch nog steeds met een klein bang hartje, want in mijn hoofd en hart zijn diepe wonden geslagen. Ik heb beleefd hoe kostbaar en broos het leven is. Elke dag opnieuw pluk ik de dag, niets is belangrijker dan genieten omwille van en met de mensen om mij heen. De tranen van pijn en verdriet zijn tranen van geluk geworden. Ik heb altijd geloofd in de kracht van positief denken en ik ben ervan overtuigd dat het die kracht, heel veel vechtlust en een beetje geluk is, dat ons gebracht heeft waar we nu zijn.

Veel leesgenot,
Inge Sanders


Deel 1: Hoe het allemaal begon... (juni-november 2009).

Deel 2: in het ziekenhuis met mijn zonen dichtbij (20 tot 28 november 2009).

"Tomas en Matis - Hoe het allemaal begon...", Tijdschrift voor Vroedvrouwen, jaargang 17, nr 4 Juli-Augustus 2011.

Steun ons gratis door je hier te registreren
Vrijwilligers gezocht
Actualiteit
Fotoreportage van Fie Vandevin