Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen
Home Vereniging Informatie Getuigenissen Contact Ons steunen


Getuigenissen




Getuigenis van Petra De Pauw

Niets wees erop dat mijn tweede zwangerschap zou eindigen met een vroeggeboorte. Mijn eerste zwangerschap was zo rimpelloos verlopen dat ik er niet bij stil had gestaan dat het ook maar zou kunnen foutlopen. Bij mijn eerste dochter Roos verliep alles vlekkeloos. Een heerlijke zwangerschap en een makkelijke bevalling. Toen ik na anderhalf jaar later weer zwanger werd, verwachtte ik een gelijklopend scenario. Tot ik op elf weken zwangerschap een hevige bloeding kreeg. Op weg naar het ziekenhuis waren mijn man Herman en ik ervan overtuigd dat ik een miskraam had gekregen. Gelukkig voor ons kregen we te horen dat er van een miskraam geen sprake was. Ik deed het rustig aan. We besloten zelfs op vakantie naar Gozo, Malta te gaan. Daar liep het fout. Ik was 20 weken zwanger en de tweede nacht van ons verblijf verloor ik een gelig water. Vruchtwater. Het verdict was hard. Een baby op 20 weken zwangerschap is niet levensvatbaar. In het Maltese ziekenhuis stelde de plaatselijke gynaecoloog vast, dat een scheurtje in mijn vruchtzak de verantwoordelijke was voor het vruchtwaterverlies. Flink rusten was het advies, zodat het scheurtje kon dichtgroeien. Ook al mocht ik de rest van de vakantie nog zwemmen, deed ik dat niet. Mijn buik en vooral mijn kindje kon ik wekenlang niet meer uit mijn hoofd zetten. Ik was bang om ook maar één verkeerde beweging te doen. Ik voelde me een dun plastic zakje van de GB dat gevuld is met te veel flessen en onderaan een klein scheurtje heeft. 'Ik wil met die flessen thuis geraken zonder dat de zak verder doorscheurt en alles op de grond kapot valt'.

Terug thuis stelde mijn eigen gynaecoloog vast dat de placenta mijn baarmoederhals versperde. Onze dochter zou rond de 34 zwangerschapsweek via keizersnede geboren worden. 34 weken was een mooi streefdoel, maar tegelijkertijd nog eindeloos veraf. Een opname in een ziekenhuis was nog niet mogelijk. Ik was pas 23 weken zwanger en in België kan men pas iets doen vanaf 25 weken zwangerschap. Vanaf 25 weken zwangerschap krijgen zwangere moeders een spuitje met daarin cortisones, die de longen sneller laten rijpen, waardoor de overlevingskansen van prematuurtjes stijgen. Mijn doel werd: 25 weken halen. Ik had er alles voor over om die cruciale week te halen: Platte rust, zo weinig mogelijk lachen of huilen en de minuten, uren en dagen optellen.

Op een paar dagen tijd werd mijn wereld heel erg klein. Ondanks het feit dat ik uitstekend omringd was, bleef het eenzaam en angstig. Hoelang zou mijn lichaam het nog volhouden? Zou ons kindje het halen? Gezond en wel.

Wonderwel haalde ik de limiet van 25 weken en werd ik overgebracht naar het ziekenhuis. Ik kreeg longrijping en een voorbereidende rondleiding op de neonatologieafdeling van het ziekenhuis. Dat laatste was bijzonder confronterend. Zowel Herman als ik waren enorm aangedaan van het bezoek aan de afdeling. Triest en vol vragen. Een twintigtal plexiglazen baarmoeders, met daarin kleine doorschijnende wezentjes. De vragen, de verwarring en de tegenstrijdige emoties gierden door mijn hoofd.

De dagen kropen voorbij, maar ik voelde me niet meer alleen zwanger. Er waren 24 op 24 uur verpleegkundigen die mij bijstonden. Toen Billie na 27 weken en 2 dagen geboren werd, wist ik dat mijn taak erop zat. Ik had mijn plicht gedaan en legde noodgedwongen haar lot in de handen van de wetenschap. Billie doorliep haar couveusetijd zonder enige problemen. 3 maand later mochten we haar eindelijk mee naar huis nemen.

Ondertussen is ze een kerngezonde kleuter van 3 jaar. Ze ademt nog steeds vecht- en levenslust uit. Nog steeds ben ik zeer dankbaar dat ze het gehaald heeft.

Vorig jaar besloot ik mijn verhaal in boekvorm te uit te brengen. Zelf zocht ik tijdens mijn verplichte platte rust, tevergeefs getuigenissen van vrouwen in gelijkaardige situaties. Op zoek naar steun en herkenning. Toen ik die niet vond en ook geen lectuur te pakken kreeg die steun kon bieden ontstond het idee van een boek. Vandaag is het mijn boek nog steeds een grote steun voor andere ouders. Dat merk ik uit de hartverwarmende mailtjes die ik van hen krijg. En vooral: ik wou dat Billie - als ze het al zou redden- een verhaal zou hebben. Haar verhaal. Dat ze ooit zou kunnen lezen welk mirakel zich heeft voltrokken, hoe hard ze heeft gevochten om te kunnen bestaan."

Mag het iets meer zijn? Dagboek voor een prematuurtje
Uitg. Van Halewyck - 2008 - 240 blz
ISBN 9789056178475
Lees meer

Steun ons gratis door je hier te registreren
Actualiteit
Fotoreportage van Fie Vandevin
Vrijwilligers gezocht
 

Na 22.000 bezoekers werd de teller op 21-11-2008 herstart