Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen
Home Vereniging Informatie Getuigenissen Contact Ons steunen


Getuigenissen




5 weken te vroeg

Nu ruim een half jaar geleden, werd mijn kindje onverwachts 5 weken te vroeg met een spoedkeizersnede geboren. Door haar slechte lichamelijke conditie, ze was prematuur en dysmatuur, werd ze overgebracht naar een universitair ziekenhuis, dienst neonatologie, terwijl ik achterbleef in het plaatselijk ziekenhuis. En daar lig je dan. Niets van een mooie bevalling, niets van een leuke kraamtijd, niets van het geluk en de trots die je zou moeten voelen, maar TELEURSTELLING, ANGST om je kindje alsnog te verliezen, WANHOOP omdat je niet bij je kind kunt zijn, WOEDE om wat je is aangedaan, en vooral je voelt je in de steek gelaten. Mijn man moest zijn tijd zien te verdelen tussen een wanhopig ongelukkige vrouw én een zorgenkindje op de dienst neonatologie, 40 km van mekaar vandaan, plus wat er dan nog sociaal gezien van hem wordt verwacht, familie,collega's en vrienden inlichten e.d. , terwijl hij zelf verward was om hetgeen ons was overkomen. We waren echt een verscheurd gezinnetje.

De dagen die volgden werd er alles gedaan om voor je lichamelijk welzijn te zorgen, tegen alle lichamelijke pijntjes was er een pilletje maar wat met je geestelijke pijn? Wat met al je vragen waar je mee zit? Waar bleven de aanmoedigende schouderklopjes of de schouder om op uit te huilen? Wat met de behoefte om er met iemand, die kennis van zaken heeft, over te praten?
Blijkbaar was de ziekenhuisregeling zo, dat ik éénmaal tijdens mijn opname met de dienst 100 zou overgebracht worden om mijn kindje te gaan bezoeken. EENMAAL in 10 dagen, wat een GUNST.
Wist ik veel dat het mijn volste recht was om te eisen dat ik samen met mijn kindje werd overgeplaatst. Niemand die mij over deze regeling inlichtte. Ik heb zelfs om deze gunst (1 x je kindje bezoeken) meerdere malen moeten verzoeken. Onmenselijk vond ik dit. Ik heb dan ook verscheidene huilbuien gehad, maar dit werd dan van de hand gedaan als de bekende "baby blues" waar iedere pas bevallen vrouw last van heeft. Mijn man werd zelfs door de verpleegkundige aangeraden om mij maar te laten doen, daar de volgende dag veel zou vergeten en vergeven zijn. TOTAAL VERKEERDE RAADGEVING. Eindelijk was het dan zover en mocht ik naar mijn baby toe. De dienst 100 bleek een taxi te zijn en het werd een dolle rit, waar de gemiddelde snelheid boven de 150 km/u lag. Waar iedere chauffeur met verantwoordelijkheidsgevoel, voor die afstand 30 à 40 min. nodig heeft, was ik er op 12 min. Ik mag er niet aan denken dat ik nog een verkeersongeluk zou gehad hebben. Met mijn man mocht ik niet mee omdat bij een verkeersongeval ik niet zou verzekerd zijn, daar ik op dat ogenblik in het ziekenhuis hoorde te liggen.

Op de dienst neonatologie werd ik zeer goed ontvangen. Ik werd naar mijn kindje toegebracht, heel raar om je eigen kindje niet te herkennen tussen al die andere kindjes. Je loopt over van de schuldgevoelens om hetgeen wat je je kind hebt aangedaan.
Ze hadden me zelfs een vreemd kindje kunnen geven. Je bent wanhopig op zoek naar herkenningspunten, neus, oren, mond... En dan al die infuusjes, slangetjes en apparatuur. Heel beangstigend. Ik ben dan ook heel verward teruggekeerd naar ons plaatselijk ziekenhuis. Met een nog groter schuldgevoel en nog meer verdriet omdat je je kindje weer in de steek laat.
En dan wordt het weer aftellen tot de dag dat je naar huis mag, want naar huis betekent evenveel als dagelijks je kindje zien. Je voelt je in die dagen zeer eenzaam, ook al heb je je familie en vrienden om je heen. Je bent alleen met je gevoelens, je ligt totaal met jezelf overhoop. Niemand die echt begrijpt wat je doormaakt ook al zijn ze nog zo begripvol.

Dat lichamelijk contact zeer belangrijk is voor een couveusekindje, bleek, toen ik zelf uit het ziekenhuis werd ontslagen en dagelijks naar mijn kindje ging, mijn dochtertje zienderogen verbeterde. Zelfs zo dat ze na 2 weken kon overgeplaatst worden naar de couveuseafdeling van ons plaatselijk ziekenhuis. Wat een vreugde om je kindje dichter bij huis te hebben. Maar vreugde werd vlug ontgoocheling, omdat je samen met de overplaatsing ook een stap terug in de tijd zette. Van de modernste apparatuur en zeer deskundig personeel, naar een toestand van onze ouders toe.

Zonder aan muggenziften te doen, vallen kleine details je toch op. Zoals vb. de zeep die drie dagen na mekaar bleek op te zijn. Kindjes die 10 min. onbewaakt alleen werden gelaten omdat er op een andere plaats, door dezelfde verpleegkundige, flesjes moesten gesteriliseerd worden en klaargemaakt. Kindjes die na mekaar werden verzorgd zonder dat de verpleegkundige tussendoor haar handen waste. Mijn kindje heeft er een verkoudheid gehad.
Eén verpleegkundige, die overigens zelf geen moeder is, probeert je haar opvoedingsmethode op te dringen, alsof je je kindje zou verwennen als je haar knuffelt en teveel vastneemt. Als ouder beslis je daar toch zelf over. Je kindje heeft al zoveel meegemaakt en zoveel lichamelijk contact moeten missen. Jouw bezoekuren pasten nooit in haar tijdschema en je werd op een zucht getrakteerd als je vragen stelde. Zij besliste zelfs wanneer je kindje een nieuwe pamper nodig had, rekening houdend met de dure prijs van pampers.
De meeste verpleegkundige waren wel heel lief en je kon er zeer familiair een praatje mee maken. Mijn man kon 's avonds aan mijn humeur al merken wie er die dag dienst had.

In die periode kwam juist in het nieuws dat er in Groot-Brittannië een pasgeboren baby uit de kraamafdeling van een kliniek was ontvoerd. Met afgrijzen heb ik naar de beelden op TV gekeken. Het beeld van een wanhopige moeder die oproep deed aan de ontvoerster van haar baby zal ik nooit vergeten. De paniek en de gevoelens die dan in je opkomen!? En het besef dat in België ook zoiets mogelijk is. Dat de kindjes op de couveuseafdeling van jouw baby’tje ook regelmatig onbewaakt worden achtergelaten en dat er in die kliniek geen enkele voorzorgsmaatregel is genomen, er is zelfs niet altijd iemand op de receptie aanwezig. Je moet er niet aan denken.

Ik was dan ook zeer opgelucht en gelukkig dat ik na 6 weken eindelijk mijn kindje mee naar huis mocht nemen. Dat ik haar kon knuffelen en vastnemen zoveel ik maar wilde, dat niemand je op de vingers tikt en dat je eindelijk heel intiem met zijn drietjes als gezin kunt samenzijn. Nu ruim een half jaar later, is mijn kindje uitgegroeid tot een gelukkig en lief meisje, en nu besef je pas dat dit jouw kindje is omdat je karaktertrekken, gelaatsuitdrukkingen van jezelf of jouw man begint te ontdekken.

In het begin had ik het zeer moeilijk om haar als mijn baby te zien omdat je veel van die eerste momenten hebt gemist. Maar er is nog steeds die woede om wat je is aangedaan. Je eigenwaarde als vrouw en moeder heeft dan ook een flinke deuk gehad die zomaar niet is hersteld. Je blijft er een geestelijk litteken aan overhouden. Je voelt nog steeds dat er over jouw gevoelens heen is gelopen. Je moet er mee leren leven. Niemand die weet dat er achter jouw glimlach nog een heleboel onverwerkte gevoelens schuilt, niemand die weet dat je soms nog stilletjes thuis in een hoekje zit te huilen, niemand die jouw opstandigheid tegen alles wat een witte jas draagt begrijpt. Niemand begrijpt jouw verwardheid, omdat je graag een tweede kindje wil maar tevens angstig bent, dat je dit allemaal nog eens moet meemaken, en zelf weet je dat je dit niet zou aankunnen. Niemand kan goedmaken wat je in die eerste belangrijke ogenblikken hebt gemist. In de toekomst kan er enkel op gelet worden om al die negatieve gevoelens en ervaringen te vermijden of ze tot een minimum te herleiden.

Een moeder

Steun ons gratis door je hier te registreren
Vrijwilligers gezocht
Actualiteit
Fotoreportage van Fie Vandevin