Getuigenissen



Voor het eerst naar huis... zonder ons meisje

Hier loop ik dan door de gangen van het ziekenhuis. Deze gangen heb ik vrijdagavond en zaterdagochtend veel gezien. Ondertussen is het dinsdag. Ik heb de outfit aan die op mijn lijst omschreven stond als ‘outfit om mee naar huis te gaan’. Ik had voor ons meisje ook zo’n outfit bij, maar zij heeft die nog niet aan. Zij is er ook niet bij... Eigenlijk weet niemand of ziet niemand dat ik mama geworden ben. Enkel mijn klein hangend buikje verraadt het... Toch voel ik me mama, ondanks het feit dat mijn klein, dapper meisje niet mee naar huis gaat...

We zijn boven vertrokken aan haar couveuse. Ze was rustig, haar saturatie was goed. Ze was wel opnieuw afgevallen, maar de kinderartsen maken zich geen zorgen. Wij dus ook niet. Nog een laatste keer zeggen “tot straks”. Nog een laatste keer omkijken naar de couveuse door de glazen deur. We stappen de afdeling neonatologie buiten. Nog voor de lift op onze verdieping is aangekomen, stromen de tranen al. Verdriet omdat ik zonder kindje naar huis moet, angst omdat ik niet weet of alles wel echt goed komt en of ik haar wel echt op een dag mee naar huis mag nemen… Emoties omdat ik mama ben, maar niemand het ziet… Verdriet omdat het allemaal zo anders is dan wat ik in gedachten had, blijdschap omdat het ondanks alles toch goed met haar gaat… Een rollercoaster van emoties.

Hier loop ik dan door de gangen van het ziekenhuis. De komende weken zal ik deze gangen ontelbare keren doorkruisen. Om naar ons meisje te gaan, om even iets te gaan eten, om naar huis te gaan, om mensen te halen die ons wondertje komen bezoeken, … Ik zal de gangen elke dag zien en elke keer zal het anders voelen. De ene dag blij omdat alles goed gaat, de andere dag verdrietig omdat ze er nog niet bij is, de andere dag angstig omdat ik niet weet of alles in orde is en of alles in orde komt… Eén gang, duizenden emoties. Elke keer anders. En dat mag! Het moet zelfs! Het is een heel proces. Elke keer weer door die gangen.

Ik weet, ik voel, ik geloof, dat ik op een dag door deze gang zal lopen, blinkend van trots met een buggy voor me uit met daarin ons meisje in haar “outfit om naar huis te gaan”. Iedereen zal dan zien dat ik mama ben én ik, ik zal stralen en misschien wel huilen van geluk. Maar nu, ga ik voor het eerst naar huis… zonder ons meisje en huil ik van verdriet...

Isis Moors