Getuigenissen

Getuigenis van Caroline Van den Berghe (journaliste VRT)

Onlangs was ik op kraambezoek en het viel mij op dat ik daar nog altijd moeite mee heb, met het prille babygeluk, de doopsuiker mooi uitgestald en het babybedje naast dat van de mama op de materniteitskamer. Ik blijf met het gevoel zitten dat we iets hebben gemist. Wij waren ook wel blij, maar vooral erg bang. Er kan zoveel misgaan als je kindje veel te vroeg geboren wordt. Het was een voor mij volstrekt onbekende wereld, de wereld van de prematuren. Ik had wel gehoord dat vrouwen soms een week of twee eerder dan de uitgerekende datum waren bevallen en dat dat ook best meeviel, want de laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar zover ben ik uiteindelijk niet geraakt. Rond de 28ste week in mijn zwangerschap kreeg ik het al lastig. Net op dat moment moest ik op controle bij mijn gyneacoloog. Zijn verdict was duidelijk: RUSTEN. Een week later belandde ik voor de eerste keer op de materniteit in het UZA en om een lang verhaal kort te maken na mijn derde opname wist ik zeker dat ik te vroeg zou bevallen. Alleen kon niemand voorspellen wanneer. Maar toen het zover was, was ik 31 weken zwanger. Ik ben blij dat ik tenminste nog op een natuurlijke manier ben bevallen en dat onze kleine Mats ook heel even op mijn buik heeft gelegen. Een fractie van een seconde denk ik. Meteen daarna kreeg hij zijn eerste zorgen. Hij werd beademd en in een speciale couveuse weggereden naar de intensieve neonatologie afdeling. Toen we na anderhalf uur onze Mats mochten zien, wou ik hem meteen zachtjes strelen. Ik stak mijn handen door de couveusedeurtjes maar werd erop gewezen dat het beter is om de baby niet teveel te prikkelen, dat is niet goed voor de ontwikkeling van prematuren. Alleen zachtjes drukken op het hoofdje en de voetjes, dat bracht het gevoel van de baarmoeder terug. Ik heb me vaak afgevraagd of Mats wel wist dat z'n mama en papa er waren. Andere ouders kunnen hun kindje zo vaak knuffelen als ze willen. Bij ons was dat beperkt, maar wel heel intens. Eén uur per dag mocht Mats tijdens zijn verblijf in het UZA uit z'n couveuse om bij één van ons te liggen. We keken altijd heel erg uit naar dat 'kangoeroe'-uurtje. Het was soms nogal ingewikkeld met al die draadjes aan z'n kleine lijfje, maar we voelden dat Mats er ook erg van genoot. Het was moeilijk om zonder hem naar huis te gaan. Maar er was geen andere optie. Mats heeft uiteindelijk 40 dagen in het ziekenhuis gelegen. Eerst op neonatologie, daarna op een gewone prematurenafdeling van het AZ Monica in Deurne. De stap naar Deurne was voor ons best wel moeilijk. Het leek alsof ook wij ons moesten loskoppelen van alle machines en apparatuur. Maar we werden net als in het UZA ook daar goed opgevangen en begeleid en het was een goede tussenstap op weg naar huis. Toen die verlossende woorden 'naar huis' eindelijk vielen, woog Mats net geen 2,5 kg, één kilogram meer dan bij zijn geboorte. Het was zalig om hem thuis in zijn wiegje te kunnen leggen.

Intussen is Mats bijna 11 maanden oud. Hij is nog wat kleiner en fijner dan zijn leeftijdsgenootjes en kan ook niet alles wat zij al kunnen. Maar ik maak me niet zoveel zorgen meer. Het centrum voor ontwikkelingsstoornissen dat hem opvolgt, zegt dat er voorlopig geen problemen zijn. Zijn ontwikkeling is onze grootste zorg geweest omdat uit een scan bleek dat Mats een kleine bloeding had gehad in zijn hoofdje. Toen we dat hoorden, stortte onze wereld in, maar de artsen verzekerden ons dat het iets miniem was dat op tijd geboren kindjes ook kunnen hebben. Soms voel ik mij nog een beetje schuldig en vraag ik mij af waarom mijn zwangerschap niet gewoon kon verlopen. Maar Matsje zien lachen en spelen, doet de pijn van toen helemaal vergeten.