Iedere dag echo’s, bloedafnames, urinestalen, vruchtwater meten … Na een week mocht ik mijn haren wassen, ik was zo blij. De stagiaires hebben dat goed gedaan. Op woensdagavond 14 november heeft Luc voor het eerst de baby voelen bewegen. Het was een super gevoel. Donderdag voelde ik me heel slecht, ze wilden me een lavement geven omdat ik geen druk mocht zetten. Maar ik moest wachten tot de middagpost begon. Om 14.10u lag ze in mijn bed. Ze was er gewoon uitgegleden en binnen de paar seconden stond mijn hele kamer vol met vroedvrouwen, dokters, 10 tot 15 personen. Ze kwamen allemaal uit de lucht gevallen want op de monitor had ik helemaal geen weeën. Er stond geen couveuse klaar en de NICU* was niet op de hoogte. Héél hectisch. Ook voor mij was het even schrikken, bevallen op 28 weken en het nog niet goed beseffen. Ze hebben haar onmiddellijk meegenomen en op dat moment wist ik nog niet of het meisje of een jongen was. Ik had haar alleen horen wenen en dat maakte me heel gelukkig. Zo klein en toch wenen.

Na een tijdje liet haar dokter me op haar GSM een foto van mijn dochter zien. Ze zei: ‘Het is een meisje, heb je ook een naam?‘ Ik zei: ‘We noemen haar Anouck‘. Ze woog 1.245 gram en ze was 37,5 cm groot. Ik heb toen ook gevraagd of ze Luc wilden bellen, hij had namelijk morgenpost en wist nog van niets. Aangezien ik geen weeën had, kreeg ik weeënopwekkers. Dat was niet normaal, zo’n helse pijn. Maar het moest want de placenta kwam niet mee. Na een uur proberen om die los te krijgen met duwen en trekken, brachten de gynaecologen mij naar de operatiekamer. Op dat moment kwam Luc eraan. Hij mocht meelopen tot aan de deuren van het operatiekwartier. En dat was het. Een kusje en een knuffel. Eenmaal op het OK, vroegen ze of ik volledige narcose of een epidurale wou. Ik zei ‘geef maar een epidurale, want ik wil borstvoeding geven straks’. Niet beseffende dat ik haar straks niet mocht vasthouden, dat was nog niet tot me doorgedrongen. Na een paar uren lag ik eindelijk op de recovery. De verpleger zei, als je je knieën kunt optrekken mag je je dochtertje zien. Ik heb toen met alle kracht die ik had mijn knieën opgetrokken. Ik ging echt niet wachten tot het vanzelf ging. In tussentijd heeft Luc toch drie uur moeten wachten vooraleer hij onze mini-muis mocht zien. Gelukkig waren zijn zus en mama aan de beurt voor het bezoek bij mij en hebben ze samen kunnen wachten. Hij was net bij haar geweest en stond op de gang, toen ik er in mijn bed aankwam. Met bed en al hebben ze me naar onze dochter gebracht. Het was heel intens om haar zo te zien, ze hadden haar aan de beademing gelegd omdat ze te snel moe werd. Het was een ondersteuning, ze ademde voor 60% zelfstandig. Nadat ik mijn handen had ontsmet, mocht ik haar heel eventjes aanraken. Het was een heel moeilijk moment, je ziet zo’n klein wezentje liggen met allemaal plakkers, infusen en een luier die nog zoveel te groot is. Ze was gewoon doorschijnend, die armpjes, beentjes en voetjes zo groot als mijn pink.

Ik werd naar mijn kamer op de materniteit gebracht. Het babybedje stond daar nog, waar mijn kindje toch niet in mocht liggen, zo pijnlijk …

De borstvoeding ging heel vlotjes, ik had veel melk. ‘Ik kon de hele NICU* bevoorraden’, zegden ze om te lachen. Van het bezoek kon ik die eerste dagen niet echt genieten, ik wilde dat ook niet. Ik kolfde om de drie uur af, en wilde het dan ook steeds onmiddellijk naar de NICU* brengen. Daar kon ik dan meteen de verzorging wat volgen. Ik heb daar altijd heel veel vragen kunnen stellen en ze hebben ons ook overal zo veel mogelijk bij betrokken. De bekende dag drie heb ik veel last gehad van de ‘baby blues’, daarom is Luc ook dag en nacht bij me gebleven, ik had dat echt nodig. Ik voelde me schuldig omdat ik te vroeg was bevallen.

Men vond ook geen medische oorzaak. Geen infecties, niets. Ik heb ook last gehad van stuwing, maar na een dag was dat opgelost. Dat lukte door de kamer vol te hangen met foto’s van Anouck en met de steun van Luc. De dag dat ik naar huis mocht, heb ik ontzettend veel geweend. Ik kon haar echt niet achterlaten. We zijn naar huis gegaan op woensdag 21 november, maar na een paar uurtjes stonden we al terug in het ziekenhuis. Gewoon bij haar zitten was al genoeg, haar zien en aanraken. Maar het naar huis gaan bleef iedere keer opnieuw pijnlijk, ook al ging het goed met haar en ging ze goed vooruit. Na één week mocht ze van de beademing en kon ik haar voor de eerste keer echt in mijn armen houden. Het was een heel emotioneel moment, ik heb dat echt gekoesterd. Ze kreeg wel nog CPAP*

en mocht iedere dag eventjes uit haar couveuse. Omdat ik ook wou dat Luc een band met haar kreeg, wisselden we elke dag af om te kangoeroeën*. Op 4 december mocht ik voor de eerste keer borstvoeding geven, één keer per dag. Voor de rest kreeg ze borstmelk via de sonde.

Op 6 december was er een infectiehaard en mochten we de baby’s op onze zaal, uit voorzorg, niet vasthouden en ook geen borstvoeding geven. We waren met drie mama’s op de zaal, en we vonden dit allemaal even zwaar. Vanaf zaterdag 8 december mocht ze opnieuw aan de borst. 10 dagen later mocht ze tweemaal daags aan de borst drinken, en dat deed ze heel goed. Op 28 december mocht ze naar een verwarmd bedje, weer een stap in de goede richting. We leefden echt van dag tot dag en genoten van elk moment samen. Als ze het zo goed zou blijven doen, zou ze op week 37 naar huis mogen.

Op 3 januari heb ik haar voor de eerste keer echt in een badje mogen doen, onbeschrijfelijk hoe ik me voelde. Dat zijn momenten waarop we ons pas echt mama en papa voelden, omdat we eindelijk ook echt iets helemaal alleen mochten doen. Op 4 januari mocht ze naar een gewoon bedje op de afdeling N*. Weer een stapje dichter bij huis. Het voelde zo goed. En toen kwam D-day eraan. Vrijdag 11 januari mocht ze naar huis. We hadden het tegen niemand verteld, we wilden het eerste weekend alleen samen zijn met ons gezinnetje, zonder gestoord te worden door familie en vrienden.

Het was wel vreemd, zo thuis met een klein hummeltje, dat aan de monitor moest liggen. We moesten drie keer per week naar de kinesist. Dat werd verminderd tot eenmaal per week, en we hebben dat gedaan totdat ze kon stappen. Alles ging supergoed, ze sliep elke nacht ongeveer zes uurtjes door. Op 20 maart moesten we de slaaptest doen – terug naar het ziekenhuis, weer kabeltjes. Maar Anouck is heel flink geweest en heeft dat goed gedaan. Ondanks alles blijf je toch met vragen zitten, zoals ‘wat als …?’, ‘heb ik schuld of niet?’ en ‘mag ik opnieuw zwanger worden?’. Op die laatste vraag kregen we telkens een ‘nee’ als antwoord, met als bijkomende uitleg: ‘We raden het u af. U hebt één kans op vier dat u de 30 weken niet haalt’. Dus iedere keer opnieuw was er die teleurstelling. In november 2012 is Anouck vijf geworden en ik probeer me erbij neer te leggen dat ik nooit meer zwanger zal zijn. Nooit meer een dikke buik, nooit meer leven in je buik voelen, nooit meer borst- voeding geven, waar ik zo van genoten heb. Maar ik ben dankbaar dat ik een gezond meisje heb dat helemaal geen achterstand heeft. Je ziet of hoort niet aan haar dat ze 12 weken te vroeg geboren is. Ze doet het super op school en mag in september naar het eerste leerjaar. Dus dat is allemaal super gewoon, ik geniet ook meer van de kleine dingen. En daar doen we het dan ook voor! We genieten echt van elkaar en ons gezin van ‘drie’!