Mijn zwangerschap verliep de volgende maanden vlekkeloos, geen spoor van misselijkheid of andere kwaaltjes, ik was alleen wat vlugger moe. Het geslacht van beide baby’s moest een verrassing blijven voor ons. Tussen kerst en nieuw verklapten we onze ouders, zus en broer dat er niet één maar twee kleinkinderen verwacht werden.

Op 18 januari 2006 had ik na mijn werk een eerste afspraak in het ziekenhuis voor een monitoring van de baby’s: alles was in orde. Maar toen ik weer thuis was, kreeg ik pijn in de onderbuik. Die werd steeds heviger, en om 23u besloten we om raad te bellen naar de materniteit. De vroedvrouw stelde voor om naar het ziekenhuis te komen ter controle. Ondertussen werd de pijn heviger en heviger en

dacht ik aan echte of valse weeën. In het ziekenhuis onderzocht de vroedvrouw me onmiddellijk. Ik zag haar lijkbleek worden en ze zei: ‘Mevrouw, u hebt volledige ontsluiting en gaat straks bevallen’. Er was zelfs geen tijd meer voor weeënremmers of longrijpingsmiddelen. Vrijwel onmiddellijk stond ook mijn gynaecologe naast mijn bed en werd neonatologie van het universitair ziekenhuis verwittigd om met twee couveuses naar het regionaal ziekenhuis te komen. Het risico om in de ziekenwagen te bevallen was te groot om mij nog naar het universitair ziekenhuis te transporteren. Een uurtje later lag ik in het operatiekwartier te wachten tot de medische equipe compleet was voor het uitvoeren van een spoedkeizersnede die het leven van de twee baby’s moest redden. Het enige

wat toen nog door mijn hoofd bleef spoken was: ‘Dit is véél te vroeg, ik ben nog maar 25 weken en 5 dagen zwanger!’

Na de operatie werden onze kinderen, een zoontje en een dochtertje, onmiddellijk door de neonatologe en de kinderarts onderzocht. Volgens hen hadden ze een goede start genomen. We hadden nog geen naam voor hen en we hebben ze na de geboorte ook niet kunnen zien, laat staan vastnemen … We besloten onze tweeling Elise en Frederik als namen te geven. Elise woog 850g en was 32 cm groot,

Frederik woog 650g en was 30 cm groot.

Mijn echtgenoot is dezelfde dag nog naar het universitair ziekenhuis gereden om de wacht te

houden bij onze baby’s, terwijl ik omwille van de sectio nog in het ziekenhuis waar ik bevallen was moest achterblijven. De volgende dag ben ik met een ziekenwagen naar het universitair ziekenhuis gebracht omwille van de gezondheidstoestand van Elise. Op 20 januari ’s middags heb ik onze kinderen een eerste maal gezien in hun couveuse. Ik was erg onder de indruk van alle draden en

infusen in de couveuse. En hoe klein was onze tweeling, maar toch zo compleet, alleen in super mini-versie!

We werden heel goed opgevangen op de afdeling neonatologie. Maar toen ik enkele uren later op mijn ziekenhuiskamer samen met mijn echtgenoot wat probeerde te eten, kwamen de neonatoloog met zijn assistente plots de kamer binnen met het dringende verzoek met hen mee te komen naar neonatologie. Onze dochter Elise was op korte tijd snel achteruitgegaan omwille van verschillende hersen-

bloedingen. We hebben haar nog wat in onze armen kunnen houden waarna ze zachtjes in mama’s

armen is gestorven, amper 40 uren na haar geboorte. Dat moment staat voor altijd in ons geheugen gegrift en heeft ons leven volledig overhoop gehaald. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ons zoiets kon overkomen: een dochtertje dat zo snel na haar geboorte al

is gestorven en een zoontje dat nog een heel lange weg zal af te leggen hebben vooraleer hij de afdeling zal mogen verlaten.

De volgende uren en dagen kwamen onze ouders langs die na de plotse bevalling nog een tweede klap te verwerken kregen: het overlijden van hun kleindochtertje.

Een week na de bevalling was er de afscheidsviering van Elise en zou ik het ziekenhuis verlaten. De volgende dagen, weken, maanden zouden we elke dag tweemaal per dag ons zoontje gaan bezoeken in het universitair ziekenhuis. Sommige momenten waren erg spannend, zoals het moment dat de beademingstube in de slokdarm moest verwijderd worden en vervangen door een flexibel darmpje in de neus en nog later een neusbrilletje.

Op 14 februari kreeg ik het mooiste valentijnsgeschenk ooit: Frederik mocht de eerste keer kangoeroeën bij zijn mama en papa. Op het einde van februari woog Frederik één kilogram. Wekelijks was er ouderoverleg met de neonatologe en halfweg maart kregen we oranje licht i.p.v. rood licht. Het afbouwen van het zuurstofgehalte verliep echter moeilijk. Ondertussen mochten we Frederik wel al langere tijd kangoeroeën en zelf wassen in een badje. Ook kreeg hij vanaf de eerste week al afgekolfde borstvoeding via een sonde, maar mama had het afkolven er graag voor over. De derde maand van zijn verblijf op neonatologie mocht hij al zelf drinken aan de borst. Begin april verhuisde hij van de A naar de B-afdeling en mocht hij al in een open bedje slapen. Bye bye couveuse! Het extra percentage zuurstof kon in mei zo afgebouwd worden dat Frederik één week later zou overgebracht worden naar het ziekenhuis waar ik was bevallen! Het was inmiddels 10 mei, Frederik woog toen 2,1 kilogram. Hij heeft daar uit een flesje leren drinken (op neonatologie was dat nog via de sonde als mama er niet was) en op 19 mei mochten we onze zoon eindelijk mee naar huis nemen. We kregen wel een hartritmemonitor mee die zijn ademhaling dag en nacht moest volgen en ons alarmeren

Bij het begin van de zomer gaven we een groot geboortefeest in onze tuin, waar familie en vrienden Frederik konden komen bewonderen. Hij werd overladen met cadeautjes en speelgoed. Telkens we op controle moeten in het universitair ziekenhuis, brengen we een bezoekje aan de afdeling neonatologie en komen de verpleegsters en dokters hem bewonderen! Wekelijks gaan we met Frederik op de begraafplaats bij zijn zusje langs en vertellen we haar over haar broertje en hoezeer we haar elke dag missen! Ondertussen is Frederik al acht jaar en is hij, op een verkoudheid of keelontsteking na, nog geen enkele keer ziek geweest na zijn ontslag uit het ziekenhuis in mei 2006. Hij heeft wel vier schooljaren extra therapie gevolgd in een revalidatiecentrum omwille van zijn vertraagde ontwikkeling, waarvan we hopen dat hij ze ooit nog zal kunnen inhalen. In september van vorig jaar werd dit vervangen door ambulante therapie. Hij volgt momenteel het tweede leerjaar in een zorgzaam schooltje, waar hij goede resultaten haalt.